ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ Η ΦΕΤΙΝΗ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ
Published 20 Μαΐου 2024
Μια μέρα ξένοιαστη, γεμάτη τραγούδια, παιχνίδια και χαλαρή διάθεση είχαν τη χαρά να απολαύσουν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, παρέα με τους/τις δασκάλους/ες τους και αρκετών μαμάδων, όπως ακριβώς αρμόζει στην αναμενόμενη και πολυπόθητη, κάθε χρόνο, ¨ημερήσια εκδρομή¨.
Προορισμός τα ατμοσφαιρικά και ιστορικά Γιάννενα, η πρωτεύουσα της Ηπείρου.
Eπισκεφθήκαμε το Μουσείο του Βρέλλη με τα εξαιρετικά κέρινα ομοιώματα, τα οποία παριστάνονται σε φυσικό μέγεθος, μέσα σε πλαίσια πιστής παρουσίασης του εκάστοτε περιβάλλοντός τους, αναπαριστώντας μορφές και γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Ο επισκέπτης αισθάνεται ότι ταξιδεύει σε βουνά, παλιά οικήματα, σπηλιές, εκκλησίες, μονοπάτια και φυσικά, οι μικροί μας μαθητές έμειναν κατενθουσιασμένοι ….
Στη συνέχεια, σειρά είχε μια βόλτα στη φημισμένη λίμνη Παμβώτιδα (αυτή που τρέφει τους πάντες και τα πάντα), τη λίμνη ¨της Κυρά Φροσύνης¨ εξαιρετικού ενδιαφέροντος, σε ύψος 470 μέτρων, ένας τόπος απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και με έντονα εικαστικό αποτύπωμα (γλυπτά) που αποτελεί ευλογία να τον διαβαίνει κανείς.
Ανηφορίσαμε στα μονοπάτια του Ιτς Καλέ, ένα ζωντανό αρχαιολογικό πάρκο, το κάστρο των Ιωαννίνων, το πιο αρχαίο βυζαντινό κάστρο, το οποίο την εποχή του Αλή Πασά αποτελούσε το μεγαλύτερο διοικητικό κέντρο ολόκληρης της Ελλάδας. Μέσα στο κάστρο αναπτύχθηκαν τα ελληνικά γράμματα και εκεί πέρασε ο Αλή Πασάς όλη του την ζωή, εκεί, βέβαια, βρίσκεται και ο τάφος του.
Ωστόσο, αφήσαμε όλα τα παραπάνω στην άκρη του μυαλού μας, γιατί, ήδη, οι μέλισσες βούιζαν στα αυτιά μας και μας καλούσαν να παίξουμε, να χορέψουμε, να διασκεδάσουμε, να φάμε … σε έναν πολύ όμορφο τόπο αναψυχής, στην άλλη πλευρά της λίμνης.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας ένα μικρό απολογισμό της μέρας, αν και κατάκοποι, μικροί και μεγάλοι, ευχαριστήσαμε τον καιρό που κρατήθηκε και δεν ξέσπασε εναντίον μας, γιατί στεκόταν εχθρικός όλες τις προηγούμενες ημέρες και απειλητικός κατά τις πρωινές ώρες του ταξιδιού μας.
Και του χρόνου!
ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ERASMUS+,ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ, ΣΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ ΜΕ ΞΕΝΑΓΟ ΤΟΝ … ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Published 15 Μαΐου 2024
(Παράπλευρες σκέψεις και συναισθήματα, επίμετρο δυο ταξιδιών, «καμωμένων με ψυχή και σώμα», που προηγήθηκαν στη Σεβίλλη, πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία, πασπαλισμένα με λέξεις μαγικές και έξεις πεισματικές του μεγάλου μας συγγραφέα. Αυτού του ανυπέρβλητου εραστή του Ωραίου, αυτού που υπέτασσε τις πέντε αισθήσεις του στην απόλαυση των τόπων που επισκεπτόταν, ως ταξιδευτής και όχι τουρίστας).
«Πώς να μπορέσει ο άνθρωπος να υμνήσει, χωρίς κραυγή, την ομορφιά που τον περιβάλει;» αναρωτιέται ο Καζαντζάκης επισκεπτόμενος τη Σεβίλλη.
Κάθε λέξη του, κάθε αναφορά του μεγάλου συγγραφέα και λάτρη της Ισπανίας και της ισπανικής Ψυχής, κάθε γωνιά του μυαλού του, κάθε μονοπάτι της σκέψης του πλημμυρίζει μυρουδιές από γιασεμιά και ιδρώτα, ρυθμικά χτυπήματα ποδιών και χεριών παθιασμένων χορευτάδων, γεμίζει με εικόνες από την πολιτεία τούτη της Ανδαλουσίας, φοινικοσπαρμένους δρόμους και πολύχρωμα σοκάκια που περπάτησε με παγκάκια και πέτρες που ξαπόστασε.
Είμαι σίγουρος, σχεδόν τον βλέπω ανάμεσα στα μαυριτάνικα χρώματα, ανάμεσα στα ανατολίτικα αρώματα να κάθεται σε ένα παγκάκι, «όξω απ’ τ’ αραβίτικο παλάτι, το ξακουσμένο Αλκαθάρ» και να τις περιμένει, να περιμένει τις συμπατριώτισσές του για να τις ξεναγήσει, όπως κι εμάς που προηγηθήκαμε, πριν έναν μήνα περίπου.
Τον βλέπω …
Ήλιος ζεστός, η Σεβίλλη ξυπνούσε, σβούριζε σα μελισσοκόφινο, μύριζαν τα περβόλια, πρωί ακόμη κι οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει. Τον βλέπω …, βλέπω τα χέρια του πλημμυρισμένα πρωινό ήλιο σα να κρατούσαν ένα χρυσό βόλι και να στάζουν χρυσοσταγόνες, ανάμεσα απ’ τα κοκαλιάρικα δάχτυλά του.
Βλογούσε και μακάριζε, το πρωί εκείνο, τις πέντε αισθήσεις του, γιατί σε λίγο θ’ άνοιγαν οι πόρτες του αραβίτικου παραμυθιού και θα ‘μπαινε μέσα μαζί με τις πατριώτισσές του.
Τον βλέπω …
Να ξαποσταίνει για λίγο, -μόλις είχε βγει από απέναντι (Καθεδρικός Ναός). Από το άλλο θαύμα, εκείνο της Πίστης. Του Ναού που φιλοξενεί τον τάφο του ¨Δον Κιχώτη της θάλασσας¨ (Χριστόφορος Κολόμβος),εκείνου του άνδρα που είχε μεθύσει απ’ τ’ άστρα, καβάλα στην πλώρη του «Σάντα Μαρία», εκείνου που έπλαθε, μέρες και νύχτες, σάρκα από τη σάρκα του για τη Νέα Ήπειρο, θύμα της άλλης πίστης, στο Όνειρο, ώσπου, μια μέρα, ξεκόρμισε αυτό απ’ το υπόλοιπο σώμα, φάνηκε απροστάτευτη η ψυχή του, τη δέσανε με αλυσίδες για να τη μεταφέρουν, μέσα στο ασυγκράτητο και αγριεμένο σώμα του, από τον κόσμο που ανακάλυψε, πίσω στην πατρίδα του, την Ανδαλουσία.
Τον βλέπω …
Και με δυσκολία κρατιέμαι να μη φωνάξω: Τι να ‘ναι τούτη η τύχη, τι να ‘ναι τούτο το θάμα, να βλέπεις, να ζεις, να ‘σαι γερός, να διψάς και να ρουφάς εικόνες που σε δροσερεύουν ως τη φτέρνα, να πεινάς και να τρως ένα κομμάτι ουρανού, να δαγκώνεις, λαίμαργα, μια φέτα από την ομορφιά του κόσμου, και να νιώθεις τα σωθικά σου να τρίζουν από αγαλλίαση, να γνωρίζεις και να συγκλονίζεσαι για το μεγαλείο των έργων του ανθρώπου μα και την τραγικότητα της μοίρας του, να καψώνεις και να αφήνεις να πέφτουν στα πόδια σου ξόμπλια μαρμαρένια, χωρίς να ντρέπεσαι για τη γύμνια που φανερώνεται.
Τον βλέπω …
Να τις παίρνει απ’ το χέρι και ανάμεσα απ’ τα πολύχρωμα σοκάκια να τις οδηγεί στον Παράδεισο, θέλω να πω, στο καμάρι της Σεβίλλης, την «Πλατεία της Ισπανίας» με τα πολύχρωμα συμπλέγματα από αψιδωτές στοές, περίτεχνους πύργους με τα λουλούδια και τις πορτοκαλιές της να πλημμυρίζουν τον αέρα και τους φοίνικες και τα αραβικής αισθητικής χαμηλά σιντριβάνια της, να δίνουν ένα τόνο εξωτικό, γαλήνης και ηρεμίας.
Τον βλέπω …
Ακούραστος, καθώς το δειλινό τον σπρώχνει απαλά απ’ την αδύνατη πλάτη του, να κατηφορίζει αλαφροπατώντας το δρόμο που θα τον βγάλει στο ¨λιμάνι¨, χαριεντιζόμενος με τις όμορφες Μακεδονίτισες δασκάλες που του έλαχαν, στο μεγάλο και χιλιοτραγουδισμένο Γουαδαλκιβίρ.
Από εκεί όπου ξεκίνησε το ταξίδι των ταξιδιών. Το ταξίδι της περιπέτειας και της ανακάλυψης …
Τον βλέπω …
σήμερα…, χθες …, πάντα, εκεί … ψηλά, όπου βρίσκεται και μας ζηλεύει … , γιατί η ομορφιά δε χορταίνεται, η Ζωή δε χορταίνεται, να συνομιλεί με το θυρωρό του Παραδείσου, ίδιος με τον φύλακα του Αλκαθάρ που άνοιξε τις πύλες, εκείνη τη μέρα του Μαγιού, μ’ ένα φαρδύ, πρασινωπό σομπρέρο κι ένα γιασεμί στο αυτί του…
– Μπουένος Ντίας, παππού Νίκο.
Δημήτρης Κατσαβός
(Υ.Γ: Υπάρχουν φορές που, ύστερα από ένα ταξίδι Erasmus+, η Ψυχή ζητάει απαιτητικά ξεχωριστή αναφορά, πέρα από κάθε εκπαιδευτική, παιδαγωγική, επικοινωνιακή ή άλλη συμβατική και στοχοπροσηλωμένη διεργασία και συμμετοχή του σώματος και του μυαλού.
Κι αυτό, τυχαίο; συμβαίνει με κάθε επιστροφή από την χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου. Ίσως επειδή επιστρέφοντας, αφήνουμε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα εκεί: ο Δον Κιχώτης, ο Σάντσος με τον πατέρα τους, τον Μιχαήλ Θερβάντες. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Έλληνας. Η Δουλτσινέα, το άπιαστο όνειρο, ο τραγικός Ταυρομάχος μα και ο ανυπεράσπιστος ταύρος, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα με την Ιδέα και τη Θυσία του, ο Πάμπλο Πικάσο με την Εικόνα και τη Διαμαρτυρία του, η Φρίντα Κάλο και τόσοι/ες άλλοι/ες, άνθρωποι του Πάθους και του Έρωτα, του Αγώνα και της Θυσίας, του Ταξιδιού και της Αναζήτησης ως την άκρη τ’ ουρανού, όπως τη δίδαξε ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι που γνωρίσαμε στις γειτονιές της χώρας και τις πολιτείες της, στα 11 χρόνια Erasmus+, στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Σαλαμάνκα, το Τολέδο, τη Σεγκόβια, την Κουένκα, τη Μάλαγα, την Κόρδοβα, τη Σεβίλλη…).
ΣΕ ΜΙΑ ¨ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΒΔΟΜΑΔΑ¨ ΣΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ-ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΣΗ ERASMUS+
Published 10 Μαΐου 2024
Μια άκρως ενδιαφέρουσα, εκπαιδευτικά πλούσια, γνωστικά παραγωγική, ζεστή όσον αφορά τους ανθρώπους εξωτική και ειδυλλιακή όσον αφορά τον τόπο και το περιβάλλον, ήταν, σύμφωνα με όσα περιέγραψαν οι συμμετέχουσες εκπαιδευτικοί στο σχέδιο ¨Διαπίστευση Erasmus+ Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας¨, η εβδομάδα 29/4 με 4/5 στη Σεβίλλη, την πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας στην Ισπανία σε μια συνάντηση της κατηγορίας “Job shadowing” .
Οι δασκάλες του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας και οι δασκάλες του Δημοτικού Σχολείου Διαβατού-Μέσης, σχολείο το οποίο συνεργάζεται, φέτος, ως μέλος της κοινοπραξίας του σχεδίου ¨Διαπίστευση Erasmus+ Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας¨ ήταν παρούσες, για μια ολόκληρη εβδομάδα στους χώρους του “Arias Montano Primary school” και του συνεργαζόμενου με αυτό “ María Zambrano Primary school”, παρακολούθησαν τα μαθήματα των ωρολογίων προγραμμάτων και συμμετείχαν ενεργά στις δραστηριότητές τους, εμπλουτίζοντας την επαγγελματική τους φαρέτρα σε θέματα που αφορούσαν:
Τη χρήση ψηφιακών εργαλείων (διαδραστικός πίνακας …) και εφαρμογών στις διδακτικές των αντικειμένων μάθησης (Φυσικές επιστήμες, Μαθηματικά, Φιλαναγνωσία …) αναπτύσσοντας δεξιότητες ψηφιακής αξιοποίησης και εφαρμογής αυτών στην καθημερινή σχολική και εκπαιδευτική πρακτική,
Την καλλιέργεια ήπιων δεξιοτήτων (συνεργασία, κοινωνικοποίηση, ενσυναίσθηση, αποδοχή του διαφορετικού, κριτική σκέψη και ενσωμάτωση με σεβασμό, ισότιμη συμμετοχή όλων των μαθητών), λαμβάνοντας υπόψη την πολυπολιτισμική σύνθεση του μαθητικού τους δυναμικού που περιλάμβανε μαθητές από την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, τα Βαλκάνια και εσχάτως, την Ουκρανία.
Την υιοθέτηση καλών πρακτικών συμπερίληψης και διευκολυντικής διδασκαλίας σε μαθητές αλλόγλωσσους, αλλόθρησκους, μαθητές με διαφορετικές πολιτισμικές ρίζες, μαθητές με ιδιαιτερότητες, κάνοντας χρήση εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού (YouTube, National Geographic, 3d books, by Lingual program …) καθώς και πρακτικές καθημερινής ανώδυνης δίγλωσσης διδασκαλίας (π.χ: απλές φράσεις και λέξεις καθημερινής επαναλαμβανόμενης χρήσης στα Αγγλικά).
Αξίζει να σημειωθεί η περιορισμένη ύλη των βιβλίων, η ελευθερία επιλογής και αξιοποίησης άλλων εκπαιδευτικών εργαλείων και εκπαιδευτικών πακέτων, εκτός των βιβλίων, για την επίτευξη της στοχοθεσίας του σχολείου.
Μια βδομάδα πλούσια, λοιπόν, σε διδακτικές εμπειρίες και παιδαγωγικές πρακτικές μεταφοράς και αξιοποίησής τους στα δικά μας σχολεία, χωρίς να απουσιάζει και η ανθρώπινη διάσταση της συνάντησης. Μια διάσταση που περιλαμβάνει μια, εξαιρετικά, οργανωμένη, φιλική και ζεστή φιλοξενία (έπαιξε ρόλο σε αυτό και η προπαρασκευαστική συνάντηση που προηγήθηκε, αφού ήταν η πρώτη επαφή και γνωριμία μεταξύ των σχολείων), μια διάσταση, όπως αρμόζει στο εκρηκτικό ταπεραμέντο και τον έντονο συναισθηματισμό των ανθρώπων της Ανδαλουσίας.
Τέλος, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός ιδιαίτερης αναφοράς ο ίδιος ο τόπος. Η γη που περπάτησε ο Χριστόφορος Κολόμβος αλλά και ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ένας τόπος αρμονικά δομημένος με πολυπολιτισμικά υλικά, ένας τόπος που, κατά δήλωση μιας από τις συμμετέχουσες εκπαιδευτικούς, « κάνει να δακρύζουν τα μάτια σου από ανεξάντλητη ομορφιά», που σε κάνει να νιώθεις ευλογημένος που τον επισκέπτεσαι, τον περπατάς, τον αντικρίζεις, συνομιλείς μαζί του, χορεύεις, αισθάνεσαι …
Ευχαριστούμε τις Διευθύνσεις των δύο σχολείων.
Ευχαριστούμε Erasmus+ για την ευκαιρία που μας δόθηκε, μια ακόμη φορά …
