ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΜΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ?
Με πολύ διάθεση και κέφι οι μαθητές του Δημοτικού σχολείου Κουλούρας ήρθαν σε επαφή, μελέτησαν και γνώρισαν το έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα της Βαρκελώνης, Antoni Gaudi.
Στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος «Our nature is art. Let?s share it.» και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του ταξιδιού στη Βαρκελώνη, τα παιδιά με κατάλληλη καθοδήγηση δημιούργησαν έργα εμπνευσμένα από τον Gaudi, προσθέτοντας πινελιές από τη δική μας ιστορία της τέχνης και του πολιτισμού, από την αρχαιότητα έως το Βυζάντιο) όπως απαιτούσε το συγκεκριμένο σχέδιο εργασίας.
Έτσι, δημιουργήσαμε αρχικά, και με βάση τη λαϊκή μας παράδοση, ενότητα επίκαιρη (λόγω Πάσχα) που συμπεριλαμβάνει τη δημιουργία πασχαλινών αυγών επηρεασμένη από την τεχνική του Gaudi, Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η δημιουργία της ευχετήριας κάρτας.
Η επόμενη ενότητα έργων με τίτλο «Κόρες Ελευθερίας» ήταν κι αυτή επηρεασμένη από τον Gaudi (τεχνική, χρώματα, σχήματα) με σαφέστατη αναφορά στις αρχαιοελληνικές κόρες. Η εικαστική παρέμβασή μας, να δώσουμε ελευθερία στην κίνηση των χεριών σε σχέση με τις κλασικές κόρες (αφού εξηγήθηκαν οι συμβολισμοί) ενθουσίασε τους εταίρους μας στο πρόγραμμα.
Η Τρίτη ενότητα έργων με τίτλο «Ουράνιες πολιτείες» αποτελούνταν από πίνακες στο ίδιο, ψηφιδωτό, ύφος του Gaudi με αναφορές όμως, στην αρχιτεκτονική των οικοδομημάτων, όπως εμφανίζονται (με την παραμορφωτική επιμήκυνση προς τα πάνω) στη βυζαντινή εικονογραφία. Εδώ κυρίαρχη έννοια ήταν η Ανάταση, η προσπάθεια να αγγίξουμε το Θείο.
Τις δημιουργίες μας συμπλήρωσε μια κατασκευή εμπνευσμένη από ένα τεράστιο έργο του Miro που δεσπόζει σε πλατεία της Βαρκελώνης, όπου με εικαστική μας παρέμβαση κλείσαμε μέσα σε αυτό (προστατεύοντάς τα με φερμουάρ) όλη την αγάπη και τα συναισθήματα μας σχετικά με τους εταίρους μας στο πρόγραμμα και όλες τις αξίες που οικοδομήσαμε υλοποιώντας το συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο λήγει με το τέλος της σχολικής χρονιάς.
Η Τέχνη (Art) ταξιδεύει στο Artes της Καταλωνίας… με το Δημοτικό σχολείο Κουλούρας
Όπως πάντα, συμμετέχοντας σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προγράμματος Comenius, η παιδαγωγική ομάδα του Δημοτικού σχολείου Κουλούρας επέστρεψε με μια αγκαλιά εικόνες, εμπειρίες, γνώσεις, στιγμές μοναδικές.
Αυτή τη φορά, σειρά είχε η Βαρκελώνη και το γραφικό χωριό των 5.000 περίπου Καταλανών κατοίκων, Αρτές. Ένας τόπος παραδοσιακός, με σεβασμό στο περιβάλλον, ένας τόπος πλημμυρισμένος με περιποιημένους και γεμάτους μεράκι αμπελώνες. Ένας τόπος με χαμογελαστά και φιλόξενα πρόσωπα, ένας τόπος μεσογειακός σαν τον δικό μας.
Το μοναστήρι της Μονσερά, επιβλητικό και σκαρφαλωμένο στους βράχους (κάτι σαν τα δικά μας Μετέωρα) με τις μοναδικές φωνές των παιδιών που φιλοξενεί στο μουσικό σχολείο του και τις φημισμένες χορωδίες του.
Η Βαρκελώνη, με κυρίαρχη την παρουσία (όχι της ομώνυμης ?Barcelona, ποδοσφαιρικής ομάδας, κι ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι και οπαδοί της), αλλά του μεγάλου και εμπνευσμένου δημιουργού-αρχιτέκτονα Γκαουντί, το έργο του οποίου αποτελούσε και το θεματικό μας αντικείμενο στα πλαίσια του προγράμματος «Our nature is art. Let?s share it.». Έργο με το οποίο ασχοληθήκαμε και κατασκευάσαμε αξιόλογες δημιουργίες (με τους μαθητές του σχολείου μας) δημιουργίες τις οποίες εκθέσαμε στον τόπο φιλοξενίας μας και κέρδισαν τις εντυπώσεις των συμμετεχόντων αλλά και των επισκεπτών.
Ξεναγηθήκαμε στο πάρκο G?ell, θαυμάσαμε το εκπληκτικό οικοδόμημα της Σαγράδα Φαμίλια το οποίο, ύστερα από 100 και πλέον χρόνια κατασκευής δεν έχει τελειώσει ακόμη, επισκεφθήκαμε πολλά άλλα επιβλητικά κτίρια «διά χειρός» Γκαουντί, την παλιά πόλη?
Αυτό, όμως, που μας εντυπωσίασε ήταν το ίδιο το σχολείο που μας φιλοξένησε. Ένα σχολείο με λειτουργικότατο χωροταξικό σχεδιασμό, με πολλούς, άνετους και ελκυστικούς χώρους, με υπερσύγχρονο εξοπλισμό, με απερίγραπτα μεγάλο αριθμό υλικών και ποικίλες δραστηριότητες των παιδιών, με χρώματα, έμπνευση, φαντασία που οδηγούν στην αυξημένη παραγωγικότητα και δημιουργικότητα δασκάλων και μαθητών που τους οπλίζουν με μια μοναδική διάθεση για δουλειά και προσφορά.
Κι αν όλα αυτά, πραγματικά, μας εντυπωσίασαν, συγχρόνως μας φόρτωσαν με μια αβάσταχτη θλίψη (δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη θυμό) συγκρίνοντάς τα με την κατάσταση στα δικά μας σχολεία.
Σχολεία που θεωρούν επιτυχία αν βγάλουν την χρονιά χωρίς να τους λείψει το πετρέλαιο. Σχολεία που στηρίζονται στο φιλότιμο και την υπερπροσπάθεια των δασκάλων (όπου υπάρχουν κι αυτά). Σχολεία χωρίς χρώμα, χωρίς χαρά, χωρίς διάθεση δημιουργίας. Σχολεία χωρίς υποδομές, χωρίς ειδικότητες (κυρίως της επαρχίας). Σχολεία που στο όνομα μιας παρεξηγημένης ή και ασύδοτης ελευθερίας δεν μπορούν να προστατεύσουν από τους απογευματινούς βανδαλισμούς επισκεπτών ούτε καν τον αύλειο χώρο τους.
Τα λόγια χρειάζεται, καμιά φορά, να είναι λίγο σκληρά για να μας αφυπνίζουν. Να μας οπλίζουν με ένα άγιο πείσμα κι ένα δημόσιο κουράγιο ώστε, τουλάχιστον, εμείς οι άμεσα εμπλεκόμενοι στην καθημερινότητα της παιδείας να προσφέρουμε τα μέγιστα.
Από εκεί και πέρα και η πολιτεία ας αναλάβει, κάποτε, τις ευθύνες της. Ας καταλάβει ότι από την παιδεία αρχίζουν όλα και μέσα από αυτή αλλάζουν προς το καλύτερο. Ας περάσει επιτέλους από την συνθηματολογία (Πρώτα ο μαθητής?) και την ανούσια διοικητική και λειτουργική τυπολατρία στην ουσία.
Η ακινησία οδηγεί στην παράλυση.
Γιατί η κρίση είναι το άλλοθι για τα τελευταία χρόνια.
Για τα προηγούμενα;