ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ERASMUS+,ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ, ΣΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ ΜΕ ΞΕΝΑΓΟ ΤΟΝ … ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Published 15 Μαΐου 2024
(Παράπλευρες σκέψεις και συναισθήματα, επίμετρο δυο ταξιδιών, «καμωμένων με ψυχή και σώμα», που προηγήθηκαν στη Σεβίλλη, πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία, στα πλαίσια της Διαπίστευσης Erasmus+ 2021-27 (περίοδος 2023-24), πασπαλισμένα με λέξεις μαγικές και έξεις πεισματικές του μεγάλου μας συγγραφέα. Αυτού του ανυπέρβλητου εραστή του Ωραίου, αυτού που υπέτασσε τις πέντε αισθήσεις του στην απόλαυση των τόπων που επισκεπτόταν, ως ταξιδευτής και όχι τουρίστας).
«Πώς να μπορέσει ο άνθρωπος να υμνήσει, χωρίς κραυγή, την ομορφιά που τον περιβάλει;» αναρωτιέται ο Καζαντζάκης επισκεπτόμενος τη Σεβίλλη.
Κάθε λέξη του, κάθε αναφορά του μεγάλου συγγραφέα και λάτρη της Ισπανίας και της ισπανικής Ψυχής, κάθε γωνιά του μυαλού του, κάθε μονοπάτι της σκέψης του πλημμυρίζει μυρουδιές από γιασεμιά και ιδρώτα, ρυθμικά χτυπήματα ποδιών και χεριών παθιασμένων χορευτάδων, γεμίζει με εικόνες από την πολιτεία τούτη της Ανδαλουσίας, φοινικοσπαρμένους δρόμους και πολύχρωμα σοκάκια που περπάτησε με παγκάκια και πέτρες που ξαπόστασε.
Είμαι σίγουρος, σχεδόν τον βλέπω ανάμεσα στα μαυριτάνικα χρώματα, ανάμεσα στα ανατολίτικα αρώματα να κάθεται σε ένα παγκάκι, «όξω απ’ τ’ αραβίτικο παλάτι, το ξακουσμένο Αλκαθάρ» και να τις περιμένει, να περιμένει τις συμπατριώτισσές του για να τις ξεναγήσει, όπως κι εμάς που προηγηθήκαμε, πριν έναν μήνα περίπου.
Τον βλέπω …
Ήλιος ζεστός, η Σεβίλλη ξυπνούσε, σβούριζε σα μελισσοκόφινο, μύριζαν τα περβόλια, πρωί ακόμη κι οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει. Τον βλέπω …, βλέπω τα χέρια του πλημμυρισμένα πρωινό ήλιο σα να κρατούσαν ένα χρυσό βόλι και να στάζουν χρυσοσταγόνες, ανάμεσα απ’ τα κοκαλιάρικα δάχτυλά του.
Βλογούσε και μακάριζε, το πρωί εκείνο, τις πέντε αισθήσεις του, γιατί σε λίγο θ’ άνοιγαν οι πόρτες του αραβίτικου παραμυθιού και θα ‘μπαινε μέσα μαζί με τις πατριώτισσές του.
Τον βλέπω …
Να ξαποσταίνει για λίγο, -μόλις είχε βγει από απέναντι (Καθεδρικός Ναός). Από το άλλο θαύμα, εκείνο της Πίστης. Του Ναού που φιλοξενεί τον τάφο του ¨Δον Κιχώτη της θάλασσας¨ (Χριστόφορος Κολόμβος),εκείνου του άνδρα που είχε μεθύσει απ’ τ’ άστρα, καβάλα στην πλώρη του «Σάντα Μαρία», εκείνου που έπλαθε, μέρες και νύχτες, σάρκα από τη σάρκα του για τη Νέα Ήπειρο, θύμα της άλλης πίστης, στο Όνειρο, ώσπου, μια μέρα, ξεκόρμισε αυτό απ’ το υπόλοιπο σώμα, φάνηκε απροστάτευτη η ψυχή του, τη δέσανε με αλυσίδες για να τη μεταφέρουν, μέσα στο ασυγκράτητο και αγριεμένο σώμα του, από τον κόσμο που ανακάλυψε, πίσω στην πατρίδα του, την Ανδαλουσία.
Τον βλέπω …
Και με δυσκολία κρατιέμαι να μη φωνάξω: Τι να ‘ναι τούτη η τύχη, τι να ‘ναι τούτο το θάμα, να βλέπεις, να ζεις, να ‘σαι γερός, να διψάς και να ρουφάς εικόνες που σε δροσερεύουν ως τη φτέρνα, να πεινάς και να τρως ένα κομμάτι ουρανού, να δαγκώνεις, λαίμαργα, μια φέτα από την ομορφιά του κόσμου, και να νιώθεις τα σωθικά σου να τρίζουν από αγαλλίαση, να γνωρίζεις και να συγκλονίζεσαι για το μεγαλείο των έργων του ανθρώπου μα και την τραγικότητα της μοίρας του, να καψώνεις και να αφήνεις να πέφτουν στα πόδια σου ξόμπλια μαρμαρένια, χωρίς να ντρέπεσαι για τη γύμνια που φανερώνεται.
Τον βλέπω …
Να τις παίρνει απ’ το χέρι και ανάμεσα απ’ τα πολύχρωμα σοκάκια να τις οδηγεί στον Παράδεισο, θέλω να πω, στο καμάρι της Σεβίλλης, την «Πλατεία της Ισπανίας» με τα πολύχρωμα συμπλέγματα από αψιδωτές στοές, περίτεχνους πύργους με τα λουλούδια και τις πορτοκαλιές της να πλημμυρίζουν τον αέρα και τους φοίνικες και τα αραβικής αισθητικής χαμηλά σιντριβάνια της, να δίνουν ένα τόνο εξωτικό, γαλήνης και ηρεμίας.
Τον βλέπω …
Ακούραστος, καθώς το δειλινό τον σπρώχνει απαλά απ’ την αδύνατη πλάτη του, να κατηφορίζει αλαφροπατώντας το δρόμο που θα τον βγάλει στο ¨λιμάνι¨, χαριεντιζόμενος με τις όμορφες Μακεδονίτισες δασκάλες που του έλαχαν, στο μεγάλο και χιλιοτραγουδισμένο Γουαδαλκιβίρ.
Από εκεί όπου ξεκίνησε το ταξίδι των ταξιδιών. Το ταξίδι της περιπέτειας και της ανακάλυψης …
Τον βλέπω …
σήμερα…, χθες …, πάντα, εκεί … ψηλά, όπου βρίσκεται και μας ζηλεύει … , γιατί η ομορφιά δε χορταίνεται, η Ζωή δε χορταίνεται, να συνομιλεί με το θυρωρό του Παραδείσου, ίδιος με τον φύλακα του Αλκαθάρ που άνοιξε τις πύλες, εκείνη τη μέρα του Μαγιού, μ’ ένα φαρδύ, πρασινωπό σομπρέρο κι ένα γιασεμί στο αυτί του…
– Μπουένος Ντίας, παππού Νίκο.
Δημήτρης Κατσαβός
(Υ.Γ: Υπάρχουν φορές που, ύστερα από ένα ταξίδι Erasmus+, η Ψυχή ζητάει απαιτητικά ξεχωριστή αναφορά, πέρα από κάθε εκπαιδευτική, παιδαγωγική, επικοινωνιακή ή άλλη συμβατική και στοχοπροσηλωμένη διεργασία και συμμετοχή του σώματος και του μυαλού.
Κι αυτό, τυχαίο; συμβαίνει με κάθε επιστροφή από την χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου. Ίσως επειδή επιστρέφοντας, αφήνουμε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα εκεί: ο Δον Κιχώτης, ο Σάντσος με τον πατέρα τους, τον Μιχαήλ Θερβάντες. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Έλληνας. Η Δουλτσινέα, το άπιαστο όνειρο, ο τραγικός Ταυρομάχος μα και ο ανυπεράσπιστος ταύρος, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα με την Ιδέα και τη Θυσία του, ο Πάμπλο Πικάσο με την Εικόνα και τη Διαμαρτυρία του, η Φρίντα Κάλο και τόσοι/ες άλλοι/ες, άνθρωποι του Πάθους και του Έρωτα, του Αγώνα και της Θυσίας, του Ταξιδιού και της Αναζήτησης ως την άκρη τ’ ουρανού, όπως τη δίδαξε ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι που γνωρίσαμε στις γειτονιές της χώρας και τις πολιτείες της, στα 11 χρόνια Erasmus+, στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Σαλαμάνκα, το Τολέδο, τη Σεγκόβια, την Κουένκα, τη Μάλαγα, την Κόρδοβα, τη Σεβίλλη…).