Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές …

με χρώματα και ζωγραφιές …

 με μνήμες και με … εισβολές … ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ …

» Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου,

τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια,

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις

είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες

είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,

ετούτα ρίζωσαν μες το μυαλό και δεν αλλάζουν

ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα

που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση

κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·

ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας

λεύγες και λεύγες·

Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ’ ακούς γλυκύτερα,

κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·

στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος» .

                                             Γιώργου Σεφέρη, «Ο τελευταίος σταθμός» (απόσπασμα)

(Πρώτη ημέρα διήμερου αφιερώματος στο Δημοτικό σχολείο Κουλούρας με θέμα τη ΒΙΑ,  τον ΠΟΛΕΜΟ και τις συνέπειές τους).