Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

Είναι δυνατό κάποιος, μέσα σε 5-6 ώρες να ανακαλύψει τόση ανθρωπιά, να νιώσει τόση ζεστασιά, να ψηλαφίσει τόση αγάπη και άσβεστο πόθο για τη μητέρα πατρίδα; Δεν είναι τυχαίο πως η μόνη λέξη που στροβιλιζόταν στο μυαλό μου καθώς διέσχιζα τα δρομάκια του χωριού «Μπελογιάννης» , από το Κοιμητήριο έως το Δημαρχείο, τη Βιβλιοθήκη και το Δημοτικό σχολείο ήταν η  Νοσταλγία. Ο Νόστος, το άλγος της επιστροφής.

Θαύμασα την πίστη τους στην προσπάθεια να παραμείνουν Έλληνες, αυτοί και τα παιδιά τους, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους δικούς τους.

Κι όμως, έδεσαν με τα ξένα, αλλά φιλόξενα την εποχή εκείνη χώματα, βλάστησαν και άνθισαν, δημιούργησαν, καρποφόρησαν, εντάχθηκαν και προσαρμόστηκαν χωρίς κραδασμούς στην κοινωνία της Ουγγαρίας. Αγάπησαν και αγαπήθηκαν από τον Ουγγρικό λαό. Κατάφεραν και κράτησαν ζωντανές τη γλώσσα και τις παραδόσεις του τόπου τους.

Δεν διέκρινα ίχνος θυμού για τη μητέρα πατρίδα, ίχνος πικρίας για τις τραγικές συνθήκες υπό τις οποίες οι γονείς τους και οι ίδιοι, μικρά παιδιά, άφησαν το γενέθλιο τόπο τους.

Μιλούσαν για την Ελλάδα και στραφτάλιζε το Αιγαίο μέσα στα μάτια τους, άκουγαν για τους  Έλληνες και έλαμπε χιονοσκέπαστος ο Όλυμπος στα μαλλιά τους.

Καλή Πατρίδα ? αδέρφια μας?

Για την επίσκεψή μας στο χωριό Μπελογιάννης  έγινε αναφορά στην εκπομπή της ΕΤ 3 στην εκπομπή «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ» και παρουσιάστηκε επίσης, πλούσιο φωτογραφικό υλικό από αυτή.