ΠΙΟ ΦΤΩΧΗ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ …
Published 5 Ιουλίου 2025
«Αχ δάσκαλι, δε φεύγ΄ς ντιπ απ’ του σκουλιό. Δε βαν΄τ΄ς κι ένα κριβάτ΄ιδώ να κοιμάσι;»
Λόγια σαν κι αυτά δε θα ξανακούσω από τα ενενηντάχρονα χείλη της κυρά-Όλγας.
Της τελευταίας, για εμένα, κοντινής-αγαπητικής, σχεδόν καθημερινής επαφής με τους αυθεντικούς ανθρώπους του τόπου μου.
Μιας επαφής που με συνέδεε απ’ ευθείας με τα παιδικά, σχολικά μου χρόνια, με την ίδια τη μάνα μου, και με συνόδευε, σαν μια άλλη μάνα, τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβανόμουνα εγώ, όλα αυτά τα χρόνια της δεκαπενταετούς θητείας μου, ως Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, του σχολείου απέναντι απ’ την κυρ- Όλγα.
Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τη Διεύθυνση του Σχολείου ανέλαβα μία ημέρα πριν κλείσει τα μάτια της η δική μου μητέρα (2/9/2011).
Για την κυρία Όλγα λοιπόν ο λόγος, και ας μου επιτραπεί ως διαχειριστή , εκ μέρους του σχολείου, ο παρόντας ηλεκτρονικός χώρος, να έχει σήμερα, έναν προσωπικό τόνο.
Από την πρώτη στιγμή, η κυρά Όλγα, συμπαραστάτης και υποστηρίκτρια των προσπαθειών μου. Και πάντα σαν μια άλλη μάνα: πότε με τα γλυκά του κουταλιού της, πότε με τις πίτες της, τα ζαρζαβατικά της, τα ροδάκινά της, πότε με τα αυγά της, πότε με τα ¨φώτα¨ της πάνω στις ασχολίες μας με την παράδοση,- υφαντό, χελιδόνα …, μα πάνω απ’ όλα, πάντοτε με τον καλό και αισιόδοξο λόγο της, παρά τον «αβάσταχτο πόνο της Μεγάλης Απώλειας» που κουβαλούσε , εδώ και χρόνια …
Μόλις πριν λίγες μέρες, εμφανώς καταβεβλημένη αλλά, πάντα άψογη με την ακατάπαυστη φροντίδα της νύφης και του γιου της, με φώναξε απ’ το δρόμο και μου λέει: « Καλά ρε δάσκαλι, δε παέν΄τ΄ς ισί διακουπές; Καλουκέριασι . Οι δλιές δεν τιλιώνουν καμιά φουρά, ειμίς τιλιώνουμι».
Και σήμερα, Πέμπτη, 3/7/2025, φτάνοντας το πρωί στο Σχολείο, κοιτώντας προς το σκιερό και φιλόξενο μέρος του σπιτιού της κυρά – Όλγας, όπου συνήθως καθόταν, για να τη χαιρετίσω, είδα κόσμο πολύ, μα την κυρα-Όλγα πουθενά.
Δεν πίστευα ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν με πλησίασε ο γιος της και μου είπε: «δάσκαλε, τουλάχιστον έφυγε ήσυχα …, σ’ αγαπούσε πολύ …».
Τι να πω …
Τι να σου πω κυρά Όλγα;
Θα σου ζητούσα να μεταφέρεις τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου στη μάνα μου, στον πατέρα μου … , αλλά … διστάζω.
Δε θα ‘ χεις χρόνο εκεί που πας…
Εκεί που πας σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι, μα πάνω απ’ όλα , σε περιμένει η άλλη Όλγα, το εγγονάκι σου …
Και για αυτή τη συνάντηση και μόνο αξίζει αυτό το μεγάλο ταξίδι σου …
Καλή Παράδεισο …
(για το Δ.Σχ. Κουλούρας, που από σήμερα θα στερηθεί το καθημερινό βλέμμα σου, τη συμπονετική ματιά σου, το ειλικρινές ενδιαφέρον σου, τον γεμάτο κατανόηση και συμπόνια λόγο σου…),
ο Δ/ντής του Σχολείου Δημήτρης Στ. Κατσαβός