Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

Η ώρα της χελιδόνας έφτασε: Οι μαθητές όλου του σχολείου μας, χωρισμένοι σε ομάδες, παρέα με τους δασκάλους τους, ξεχύθηκαν σ’ ολόκληρο το χωριό, κρατώντας στα χέρια ομοιώματα χελιδονιών που έφτιαξαν οι ίδιοι και ψάλλοντας το τραγούδι της χελιδόνας, σκορπίζοντας χαρά και μνήμες στους κατοίκους του χωριού.

«Χελιδόνα έρχεται απ’ τη Μαύρη Θάλασσα.

Θάλασσα επέρασι τη φωλιά τη μέλησι.

Έκατσι κι λάλησι, έμαθι τα γράμματα,

γράμματα βασιλικά που μαθαίνουν τα παιδιά.

Δάσκαλους μας έστειλι, να μας δώστι πέντι αυγά.

Δε μας δίντι πέντι αυγά, παίρνουμι την κλουσαριά,

να γιννάει κι να κλουσσάει κι να σέρνει τα πουλιά.

Μάρτη – Μάρτη φλογερέ και Φλεβάρη χιονερέ,

ο Απρίλης ο γλυκύς έφτασι δεν είν’ μακρύς.

Τα πουλάκια κελαηδούν τα αρνάκια μας γεννούν.

Έξου ψύλλοι και κουροί και καλοί νοικοκυροί,

μέσα γέλιου κι χαρά κι καλή νοικοκυρά.»

Μαζί τους κουβαλούσαν καλάθια, γεμάτα ως τη μέση με άχυρα. Μέσα σε αυτά τοποθετούσαν την αμοιβή τους από κάθε νοικοκυριό, που ήταν ένα αυγό.

Τα αυγά που συγκέντρωναν, μετά το τέλος του εθίμου παραδίδονταν στο δάσκαλο του χωριού τους (κάποτε), σήμερα αποτελούν ενίσχυση για να καλύψουν τα έξοδα της τελικής ολοήμερης εκδρομής τους.

Το έθιμο της Χελιδόνας παρουσιάζεται μόνο στην ελληνική λαογραφία και δε συναντάται σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό λαό.

Για το έθιμο της Χελιδόνας και των χελιδονισμάτων, ο γνωστός λαογράφος του Ρουμλουκιού Γιώργος Ντελιόπουλος αναφέρει: «…Διασώθηκε σχεδόν απαράλλακτο χάρη στην επιμονή και τη συντηρητικότητα των παιδιών. Οι όποιες αλλαγές έγιναν, ήταν περισσότερο γλωσσικές, αναγκαίες κάθε φορά για να προσαρμόζονται οι στίχοι στα εκφραστικά δεδομένα της εποχής. Κατά τ’ άλλα , είτε διαβάζουμε το σύγχρονο, είτε το βυζαντινό είτε το αρχαίο, έχουμε τα ίδια γνωρίσματα. Με απλότητα, αφέλεια αλλά και επιτακτικό ύφος, οπλισμένοι με την ακατανίκητη δύναμη που τους εξασφάλιζε το ομοίωμα του πουλιού, το οποίο ασκούσε, προφανώς, κάποια μυστηριακή επίδραση στους νοικοκυραίους, απαιτούσαν διάφορα «πρόσφορα». Αυγά οι συγκαιρινοί μας, πύρωνα (σταρένιο ψωμί) ή «λευκιθίτην άρτον», (ψωμί από αλεσμένα όσπρια) οι αρχαίοι. Τα κοινά στοιχεία είναι πολλά. Η διαχρονικότητα του εθίμου αναμφισβήτητη.»

Και του Χρόνου, με Υγεία …