Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

«Σας καταθέτω τέσσερις λέξεις:

 

Θάλασσα, Άνεμος, Ήλιος, Ελευθερία.

 

Έχουν ηλικία τριών χιλιάδων χρόνων.

 

Αυτή είναι η γλώσσα μου, αυτός είναι ο λαός μου…»

     

                                                  Οδυσσέας Ελύτης

 

                                                       

Η συγκεκριμένη ανάρτηση είχε ως αφορμή ένα δάκρυ συγχωριανού μας, με καταγωγή από την Ορντού του αγιασμένου Πόντου, όταν του ανιστορούσα για το ταξίδι μας (μαθητών και εκπαιδευτικών του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, στον Πόντο).

Συνέχεια αυτής της εξιστόρησης υπήρξε η δημιουργία ενός μικρού ηλεκτρονικού βιβλίου που περιείχε την αφήγηση του ταξιδιού (1ο μέρος) καθώς και μια αφήγηση εκλιπόντος, πλέον, ποντίου πρώτης γενιάς πρόσφυγα, που περιγράφει τον πρώτο καιρό της εγκατάστασής τους στο χωριό μας, την Κουλούρα (2ο μέρος) που περιέχεται στο » Εμπόδιον λησμονιάς, η Κουλούρα στο χώρο και το χρόνο».

(η προβολή του ηλεκτρονικού βιβλίου ενδείκνυται από υπολογιστή και όχι κινητό-μικρή οθόνη)

 

 

Ένας φόρος τιμής του Σχολείου μας για ένα σημαντικό κομμάτι κατοίκων του χωριού μας, που συνέβαλε ο ερχομός τους στην πρόοδο και την ευημερία του τόπου μας.

Γιατί τώρα η ανάρτηση; Γιατί ο πόνος της προσφυγιάς και του εκτοπισμού είναι ίδιος, πάντοτε και παντού …

» Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες

είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,

ετούτα ρίζωσαν μες το μυαλό και δεν αλλάζουν

ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα

που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση

κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·

ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας

λεύγες και λεύγες·

ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη

δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·

στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος» . Γ. Σεφέρης

Στίχοι, που μπορεί να γράφτηκαν για την Κύπρο, την Αμμόχωστο, είτε για τη Λωρίδα της Γάζας (αλήθεια, τι τραγικά επεξηγηματική η ονομασία αυτής της περιοχής!), είτε για την Αρμενία (πόσο ξώφαλτσα πέρασε τούτος ο εκτοπισμός στις μέρες μας), είτε για τη Μικρασία και τον Πόντο …

Και το μήνυμα ή δεν το ακούμε ή , γρήγορα το ξεχνάμε , μα ο Σεφέρης είναι εδώ υπενθυμίζοντάς μας:

» Ναι· όμως ο μαντατοφόρος τρέχει

κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει

σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο

το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας» .