Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

 

 

 

«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός…. Αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου τότε, ναι, είναι Άνθρωπος» υποστηρίζει ο αγαπημένος μας συγγραφέας, Νίκος Καζαντζάκης.

 

Είχαμε την ευλογία, ως Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, δάσκαλοι και μαθητές, μέσα από τα σχέδια Erasmus να ταξιδέψουμε όλα αυτά τα μέρη, από το Νότο (Αττάλεια …) έως το Βορρά (Πόντος-Σαμψούντα-Αμάσεια …).

Όπου, σήμερα, στο ενδιάμεσό τους, συμβαδίζουν «τα Αρχαία Μνημεία με τη Σύγχρονη Θλίψη …» και την καταστροφή, την Απώλεια χιλιάδων ψυχών.

 

Φίλοι μας παντού, συνδεδεμένοι με στιγμές χαράς, συνεργασίας, δημιουργίας και αποδοχής, ονόματα αγαπημένα με αντοχή στο χρόνο, πριν από δέκα χρόνια κάποια, μα και σημερινά, Murat, Nurcan, Meltem, Hatice, Nilsu, Beyza, Aleksiya, Fatix, Burcu, Cemil, Mucahittin, Αli, Burcin, Bahar….

 

Με τους περισσότερους που κατάφερα να επικοινωνήσω είναι όλοι τους καλά. Το κακό έπεσε παραδίπλα …

Μα πόσο απέχει το δίπλα, απ’ το παραπέρα, απ’ το εκεί, απ’ το εδώ;

 

Έρχεται η στιγμή που ο πόνος απαιτεί να μεγαλώσει η αγκαλιά, να μας ενώσει, ακόμη περισσότερο, όλους, να μας κάνει αδέρφια, να μας υπενθυμίσει ότι απέναντι στο κακό είμαστε όλοι, το ίδιο, αδύναμοι, το ίδιο, θύματα …

Μια αγκαλιά απλώνουμε, αδέρφια μας, από το Νότο ως το Βορρά, από τη Μεσόγειο ως τη Μαυροθάλασσα, και προσευχόμαστε μαζί σας, με την ελπίδα, γαντζωμένη στους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ πως «ΤΙΣ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΔΕΝ ΤΙΣ ΖΗΣΑΜΕ ΑΚΟΜΑ …».

Δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο την παρουσίαση:

(Η προβολή ενδείκνυται από τάμπλετ ή υπολογιστή και όχι από κινητό τηλέφωνο)

Στα Ελληνικά: https://app.bookcreator.com/read/LFtt8QLqS3iqsbtx2RdZPA

Στα Αγγλικά: https://app.bookcreator.com/read/z9ytYWyQTNup1PNslkxxiA

(ή εναλλακτικά- από κινητό:

στα Ελληνικά: https://video.link/w/iQQZd-sEptI

στα Αγγλικά: https://video.link/w/zkjzgFc9URQ

 

“Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου”.

Είμαστε, ίσως, οι μόνοι σε ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό «ουρανό» και την θάλασσα «θάλασσα», όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν είκοσι πέντε αιώνες. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνο ένα μέσο επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια.

 

Στην πρόκληση-πρόσκληση, βάση προγράμματος της συνάντησης, στη Ρουμανία (26/2-3/3-2023), στα πλαίσια του σχεδίου Erasmus+ “Language, Learning via Literature”, να επιλέξουμε και να παρουσιάσουμε έναν ποιητή ή συγγραφέα που να εκφράζει τη χώρα μας, το λαό μας, αν και οι επιλογές είναι πολλές και εξίσου σημαντικές, δεν ξέρω γιατί, – οι αδυναμίες δεν κρύβονται και περνάνε και στους μαθητές, καταλήξαμε, ομόφωνα, στον Οδυσσέα Ελύτη.

 

Μέσα από την ποίησή του θελήσαμε να δείξουμε τα τοπία της ψυχής του λαού μας, την ψυχή των τοπίων της χώρας μας.

 

Προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του προγράμματος, η σύντομη παρουσίασή μας, εστίασε, σε μεγάλο βαθμό, στις απόψεις και τη θέση του ποιητή για την Ελληνική Γλώσσα, διανθισμένη με σύντομες πληροφορίες, συνοδευόμενες από όμορφες φωτογραφίες , από τα παιδικά του χρόνια, τις καίριες, εφηβικές αποφάσεις, την εμπειρία του από τη συμμετοχή του στον πόλεμο του ’40, την κορυφαία στιγμή της δημιουργίας του (Νόμπελ Λογοτεχνίας), την αγάπη του για τη ζωγραφική και το κολλάζ, τη μουσική με την οποία, μεγάλοι μουσικοί, έντυσαν πολλούς από τους στίχους του.

Παρουσιάστηκε από τους μαθητές μας, στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας που καθιερώθηκε από το 2017, η 9η Φεβρουαρίου κάθε έτους .