Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

 

 

 

Και εξηγούμαστε:

 

Η πρόσφατη Προπαρασκευαστική επίσκεψή μας στη Βαρκελώνη, στα πλαίσια της Διαπίστευσης Erasmus που υλοποιεί το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας επιφύλασσε, εκτός ¨σχεδίου¨ μια συνάντηση με έντονα συγκινησιακό και νοσταλγικό χαρακτήρα.

 

Μια συνάντηση από τα ¨παλιά¨ …

 

Με μια Καταλανή συνοδοιπόρο, έμπειρη συνάδελφο, συνταξιούχο πλέον, πάνω απ’ όλα, με μια εξαιρετικά εμπνευσμένη δασκάλα, μια δασκάλα με μεγάλες δρασκελιές μπροστά από την εποχή της !

 

Την κα Paquita Pascual, την αγαπημένη φίλη, εδώ και πολλά χρόνια πλέον, αυτή που, πρώτη, ως συντονίστρια του σχεδίου, μύησε το Σχολείο μας, στον μαγικό κόσμο του Erasmus+. Αυτή που μας έδειξε το δρόμο, την πετυχημένη πορεία που στηρίζετε στο μεράκι, στην προσφορά και πάνω απ’ όλα στη δουλειά. Στη δουλειά με γνώση, στρατηγική και ποιότητα. Στη συμμετοχή χωρίς αποκλεισμούς, στην υποστήριξη της ένταξης και της πολυμορφίας. Στην εκπαίδευση με διάπλατα ανοιχτές τις πόρτες της στις Τέχνες και τον Πολιτισμό. Στην παραγωγή αποτελεσμάτων.

 

Χωρίς υπερβολή, θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι η εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον που μας έδειξε, τότε, η προτροπή και η ¨πρόβλεψή¨ της ότι «για εμάς μέσα από το Erasmus+ και το Erasmus μέσα από εμάς, το κέρδος θα είναι αμφίδρομο και θα είναι σημαντικό», λαμβάνοντας υπόψη της τον τρόπο και τα πρώτα ¨δείγματα¨ δουλειάς μας, ο ¨μεντορικός¨ ρόλος της αποτέλεσαν τη βάση στην οποία , εδώ στο Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, στήσαμε όλο το πολύχρωμο, καινοτόμο, πρωτοποριακό οικοδόμημα Erasmus+, χρόνια τώρα, (τα επίθετα- χαρακτηρισμοί, όχι τυχαίοι, να προσομοιάζουν στα χαρακτηριστικά οικοδομήματα του Γκαουντί, με το έργο του οποίου ασχοληθήκαμε εκτενώς, σ’ εκείνο το πρώτο σχέδιο Erasmus+, -για την ακρίβεια Comenius- Our nature is art. Let’s share it!). Ένα οικοδόμημα που αποτελεί, πλέον, την ίδια μας την ταυτότητά.

 

Η αναφορά μου στο συγκεκριμένο πρόσωπο, αν περιοριζόταν σε μια προσωπική ανάγκη ¨ευχαριστιών¨ δεν θα είχε νόημα η δημοσίευσή της.

 

Ο σκοπός τούτης της δημοσίευσης είναι διττός:

 

α) να κάνει κατανοητό πως το Erasmus+ είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Είναι η εικόνα και η ουσία της Ευρώπης όπως θα την επιθυμούσαν οι άνθρωποί της, οι νέοι της, τα παιδιά. Δείχνει τον τρόπο για το μέλλον. Μένει να αφουγκραστούν τα μηνύματά του ο Μεγάλοι … (και δεν αναφέρομαι στην ηλικία), και

 

β) να κάνει κατανοητό ότι ένα σχέδιο Erasmus+δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν ολοκληρώνεται σε ένα, δυο, τρία χρόνια … Οι άνθρωποι που εμπλέκονται, κρατάνε σταθερή επαφή για χρόνια (με την κα Pascual έχουμε περάσει κατά πολύ τη δεκαετία), επικοινωνούν, ανταλλάσσουν σκέψεις και προβληματισμούς, αναπτύσσουν διαρκή διάλογο, δημιουργούν ¨συναντίληψη¨ , διαμορφώνουν πορεία …

 

Το Σχολείο, μέσα από την εμπλοκή του στα σχέδια Erasmus+βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μπροστά:

• στη θεματολογία ενασχόλησής του (ήπιες δεξιότητες, ενεργός πολιτειότητα, ψηφιακός εγγραμματισμός , περιβάλλον …),

• στην παιδαγωγική του προσέγγιση (ελκυστική, βιωματική, συμμετοχική, ανταποδοτική μάθηση …),

• στην κοινωνική του στάση και θέση (συμπεριληπτική, διαπολιτισμική, με σεβασμό στην ένταξη και την ποικιλομορφία εκπαίδευση) ,

• στην ¨κοινοτική΄ του υπόσταση (παρεμβατική δράση, άποψη και θέση, εξωστρέφεια, επικοινωνία με νέα δεδομένα, προσαρμογή …)

βρίσκεται διαρκώς σε παραγωγική και δημιουργική εγρήγορση υπηρετώντας και βιώνοντας στην πράξη το κεντρικό σύνθημα του Erasmus+ «Ανοίγει δρόμους, αλλάζει ζωές …»