Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ, αυτή την ώρα, τα βιβλία με τους λιγνούς καλόγερους των στίχων.

Δεν αγαπάμε τα ξαδέλφια μας που ‘ρθαν απ’ την πρωτεύουσα

και φοράνε διπλές φανέλες κι όλη την ώρα συναχώνονται.

Περπατάμε ξυπόλητοι στο ζεστό χώμα,

γδυνόμαστε κάτω  απ’ τα πλατάνια και παλεύουμε,

λουζόμαστε στο ποτάμι μαζί με τα κοτσύφια και τις πέρδικες.

Έχουμε κρύψει στη σάκα του σχολείου

ένα κουτί χρυσόμυγες και τις ακούμε να βουίζουν.

Μήτε στιγμή δε μένουμε στο σπίτι.

Εϊ, ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ.

Το μεσημέρι σαν ξυπόλητο παιδί με πρόσωπο ιδρωμένο,

μ’ αχτένιστα χρυσά μαλλιά και με μια φυσαρμόνικα στο στόμα,

στέκεται κάτου απ’ τα παράθυρα και σε φωνάζει

Έχουμε ακόμη καιρό να κόψουμε παπαρούνες

για να μη γεράσουν τα χέρια μας μέσα στα μοναστήρια των βιβλίων.

Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει

οι μυρουδιές έχουν την παιδική μας ηλικία

μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια

κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο απ’ το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω.

Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα,

βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο.

Και όπως κοίταξα τον ουρανό,

Θεέ μου! Τι απεραντοσύνη;

Πόσα άστρα!

Με έπιασε πανικός.

Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω.