5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Published 5 Οκτωβρίου 2023
Καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιας παραγκούπολης της Λατινικής Αμερικής, είτε σε κάποιο εγκαταλελειμμένο επαρχιακό σχολείο της Ευρώπης και της χώρας μας, του χθες ή και του Σήμερα.
………………………………………………………………………………………………………
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, απ’ τα πρώτα μου παιδικά ακούσματα μέχρι σήμερα-σχεδόν 34 χρόνια εκπαιδευτικής υπηρέτησης, αισθάνομαι μαθητής.
Επιτρέψτε μου, οπότε, η σημερινή αναφορά τιμής στην ημέρα για το Δάσκαλο, να έχει προσωπική χροιά και να μιλήσω απ’ την πλευρά του μαθητή, ως δια βίου μαθητής…
«Θυμάμαι το σχολείο μου,- το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, στη δεκαετία του 1970 …
Σχολείο χτισμένο από την πέτρα του τόπου του, την πουρόπετρα, μια πέτρα που συνδέει το κάτω από το χώμα με το πάνω του τόπου μας, ανεβάζοντας συνεχώς την υγρασία και του χυμούς του προς τα πάνω δείχνοντας το δρόμο της προκοπής, αρμολογημένη με τον μεστό ιδρώτα των κατοίκων του.
Σχολείο με τα παράθυρά του να βλέπουν την ανατολή. Να μπαίνει ο ήλιος , ν’ ανθίζουν οι παιδικές ψυχές καθώς και τα μπουμπούκια των λουλουδιών του κήπου του.
Σχολείο με κήπο και σιντριβάνι! Με χωμάτινο και χορταριασμένο αυλόγυρο, με παιχνίδια (τσουλήθρες, τραμπάλες, μονόζυγα, κούνιες …), πριν τα αφανίσει η σύγχρονη παιδαγωγική άποψη περί ασφάλειας των μαθητών.
Θυμάμαι τους δασκάλους μου …
Δάσκαλοι με την ουσιαστική και κυριολεκτική σημασία του όρου, αυστηροί καθώς το πρόσταζαν η εποχή και οι συνθήκες, και τρυφεροί, καθώς το όριζε η καρδιά τους, ταγμένοι στη διάπλαση των παιδιών, στην καλλιέργεια της γλώσσας, στην αφύπνιση των συνειδήσεων, στο φωτισμό των σκοταδιών, στο απλόχερο μοίρασμα όλων όσων γοήτευαν και τη δική μου σκέψη και ύπαρξη, ως μαθητή.
Εικόνες, πρόσωπα, σκιές, πράγματα, που παλεύουν μέσα μου, χρόνια τώρα, να παραμείνουν αναλλοίωτα, πασχίζουν να κρατηθούν, μη ξεκολλήσουν απ’ τα τοιχώματα της Μνήμης, μη παρασυρθούν απ’ τα ορμητικά νερά της Λήθης, τις φλόγες της φθοράς και της καθημερινής έκπτωσης.
Και η Μνήμη, μέσα μου νικά …
Σχολείο … δάσκαλοι … με … με …με …, «στη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία», αυτό που θυμόμαστε ως βίωμα και αυτό που βιώνουμε ως ανάμνηση, δε μπορεί να επιβεβαιωθεί ούτε καν από εμάς τους ίδιους, μιας και εμείς οι ίδιοι, άθελά μας, ίσως, αποτελούμε τους πιο αποτελεσματικούς «παραχαράκτες» των δικών μας εμπειριών, της ίδιας μας της ζωής.
Χαίρε, λοιπόν, πέντε δεκαετίες, σχεδόν, μετά, ¨Άκαυτη Μνήμη της παιδικής μου ψυχής, σωσμένης από το ολοκαύτωμα της ενηλικίωσης¨.
Χαίρε φλεγόμενο και αναλλοίωτο ¨ευχαριστώ¨ προς όλους τους δασκάλους που μας σμίλεψαν και άφησαν πάνω μου – επάνω μας, το ευγενικό τους αποτύπωμα!»
(Το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής μας αναφοράς περιέχεται στη συνέντευξη του Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας στην ηλεκτρονική εφημερίδα faretra.info :