Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

 

Η αυλή του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας μεταμορφώθηκε σε ένα, πραγματικά, εντυπωσιακό και πλούσιο, αυτοσχέδιο Λούνα Παρκ, χάρη στις πολυήμερες υπερπροσπάθειες εκπαιδευτικών του Σχολείου και του Νηπιαγωγείου μα και τη βοήθεια των μεγάλων μαθητών.

 

Μπόουλινγκ, μπέιζμπολ νερού, χειροποίητα επιδαπέδια παιχνίδια (τρίλιζα, φιδάκι), τενεκεδάκια-στόχοι, μπαλόνια-στόχοι, προσωπάκια-στόχοι, λίμνη ψαρέματος, ζωγραφική προσώπου, φωτογράφιση στιγμής με Polaroid, μουσική γωνιά, μάντισσα που λέει τη μοίρα μέσα από τη μαγική της διάφανη μπάλα, μάγος-ταχυδακτυλουργός που εμφανίζει και εξαφανίζει σχήματα και χρώματα από το βιβλίο και φυσικά ένα καροτσάκι με φρεσκοψημένες παπαδούλες.

 

Ατέλειωτες προτάσεις-σταντ, τα οποία, κατά ομάδες, επισκέπτονταν οι μαθητές, συνοδευόμενοι από τον υπεύθυνο εκπαιδευτικό της ομάδας τους, παίζοντας γελώντας, διασκεδάζοντας, ζώντας μια πρωτόγνωρη συλλογική εμπειρία.

 

Στο Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, ένα είναι σίγουρο: ότι δάσκαλοι και μαθητές δεν πλήττουν ποτέ. Όλη μια χαρούμενη συντροφιά με ελευθερία αλλά και πειθαρχία στους κανόνες της συνύπαρξης.

 

Τα χαμόγελα των παιδιών έσμιγαν μ’ αυτά των δασκάλων σε εξίσου δυνατές λάμψεις.

 

Κι ο υπογράφων να περιδιαβαίνει την αυλή περήφανος. Περήφανος για τον τόπο (το χωριό), το χώρο (το σχολείο) τους ανθρώπους (μαθητές και εκπαιδευτικούς). Όλα και όλοι, στα καλύτερά τους.

 

(Υ.Γ του υπογράφοντα το άρθρο)

Περιδιαβαίνοντας τις αποστάσεις που μεσολαβούσαν από το ένα σταντ στο άλλο, 15 τον αριθμό, συνολικά, διασκορπισμένα όπως ήταν στην αυλή του σχολείου, ανάμεσα στις φυλλωσιές του γεροπλάτανου, καθώς φανερώνονταν χαρακιές φωτός, ίδιες φλασιές-σπαθιές στο νου μου, απαιτούσαν, εδώ και τώρα, ¨απολογισμό¨ (τελετή λήξης σχολικής χρονιάς, γαρ, μα και λήξης τρίτης διευθυντικής θητείας-12 χρόνια).

Απολογισμό έργου, επιλογών, προτεραιοτήτων, για το ¨χθες¨, για το ¨σήμερα¨, για το ¨αύριο¨. Τουλάχιστον, για όσα περνάν από το χέρι μας (όσον το επ’ εμοί).

 

Η απάντηση, σαν έτοιμη από καιρό, αβίαστη, αυθόρμητη, αληθινή, κατάθεση ψυχής:

 

Μέρες εικονοφόρες για τους μαθητές: Πολύχρωμα χαμόγελα, ξενοιασιά, ευτυχία, παιδικότητα, χωρίς να ξεπουλάμε ούτε ένα δράμι της. Όλα τα παιδιά, παιδιά μας. Σε μια προσπάθεια εξασφάλισης ισορροπίας ανάμεσα στα ¨θέλω¨, τα ¨πρέπει¨ και τα ¨μπορώ¨ τους. Με εξασφάλιση μιας σχολικής ζωής που θα αξίζει τον κόπο, ως ενήλικες στο μέλλον, να ¨επιστρέφουν¨ σαν να επιστρέφουν στην πιο γλυκιά, τη μοναδική, κατά τον Σεφέρη, πατρίδα τους.

 

Μέρες ελπιδοφόρες για τους δασκάλους: να φτάσουν την προσφορά και την αγάπη τους, για τις ψυχές που τους εμπιστεύονται, στο ανώτερο επίπεδο, στο επίπεδο εκείνο που η αγάπη μεταπλάθεται, μεγαλώνει, κινείται, αγκαλιάζει … γίνεται εκ-στατικό γεγονός.

Αυτό είναι το όραμα του σχολείου μας: να μετακυλούμε, ο καθένας μας, από ένα περιοριστικό, σιωπηλό, συχνά, λιμνάζων ¨εγώ¨, προς ένα ευρύχωρο, πολύβουο και συμμετοχικό ¨εμείς¨.