Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

¨ … Και τούτη που φοράει την πράσινη ποδιά με τα λουλούδια; Γης την ελένε; Ποιος μερακλής την έκαμε!¨                       

Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»

[Προβολή slideshow]

1234►

H ιδέα δημιουργίας σχολικού κήπου  δεν προέκυψε ενοραματικά  και δεν αποτελεί καινοτόμο διδακτική μέθοδο της εποχής μας.

Ήδη ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι « η φύσις παρέχει απεριγράπτους  ηδονάς εις τους δυναμένους να γνωρίζουν τας αιτίας…», ενώ ο John Ames Comenius πίστευε πως «Κάθε σχολείο πρέπει να έχει προσαρτημένο έναν κήπο, όπου οι μαθητές θα απολαμβάνουν τα δέντρα, τα λουλούδια και τα φυτά…, όπου θα έχουν πάντα την ελπίδα να ακούσουν ή να δουν κάτι νέο». Και καθώς γνωρίζουμε ότι «οι αισθήσεις είναι οι πιο έμπιστοι υπηρέτες της μνήμης, αυτή η μέθοδος αντίληψης, μέσω των αισθήσεων, θα οδηγήσει σε μόνιμη διατήρηση της γνώσης» (βιωματική μάθηση). Ο Jean-Jacques Rousseau ισχυρίζεται πως η φύση είναι ο καλύτερος δάσκαλος.

Σκοπός της δημιουργίας και συντήρησης του σχολικού κήπου είναι να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές τη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον του, να ευαισθητοποιηθούν για τα προβλήματα που συνδέονται με αυτό και να δραστηριοποιηθούν μέσα από προγράμματα στοχευμένα, ώστε να συμβάλλουν στη γενικότερη προσπάθεια αντιμετώπισής τους. Να συνειδητοποιήσουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Που μας αναλογεί τον καθένα ξεχωριστά.

Ο κήπος μας μετράει 8-9 χρόνια ύπαρξης και φροντίδας από μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς του σχολείου μας. Δυστυχώς ο χρόνος είναι σκληρός και αδυσώπητος. Θύμα του και ο δικός μας κήπος, που παρά την φροντίδα και τη διαρκή συντήρησή του η φθορά του ήταν πλέον ανεπανόρθωτη. Γι’ αυτό ανάγκη υπήρξε να αναγεννηθεί. Κι αυτό συνέβη, τούτη την Άνοιξη.

Κι επειδή , σύμφωνα και με τα εισαγωγικά σχόλια του παρόντος κειμένου, κάθε δράση μας, κάθε πράξη μας, εδώ στο Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, ντύνεται και με γνώση, εντάσσεται στην εκπαιδευτική διαδικασία, αφορμή και πλαίσιο υπήρξε η συμμετοχή μας και η υλοποίηση προγραμμάτων σχολικών δραστηριοτήτων, σχετικών (Περπατώ, περπατώ εις τον κήπο, όταν ο Ήλιος είναι εδώ! Ήλιε, Ήλιε είσαι εδώ; & Από τον κήπο του σχολείου μου, στα αγροκτήματα του χωριού μου!), η ένταξή μας στο Δίκτυο Αειφορίας, καθώς και η συμμετοχή μας στο εξαιρετικά ενδιαφέρον ευρωπαϊκό πρόγραμμα Erasmus+ «Earth Observation for Education”, το οποίο ανάμεσα στα άλλα εστιάζει τη στοχοθεσία του στη στάση μας απέναντι στο Περιβάλλον (κοντινό & παγκόσμιο), των περιβαλλοντικών συνεπειών της αλόγιστης συμπεριφοράς του ανθρώπου, στις συνέπειες της Κλιματικής Αλλαγής, στην καλλιέργεια της παγκόσμιας ιδιότητας του πολίτη κ.λ.π., στοχοθεσία, εισαγωγή στην οποία αποτελεί η ενασχόλησή μας με τον σχολικό κήπο μέσα από πολλές οπτικές, δημιουργώντας το πρόπλασμα της περιβαλλοντικής συνείδησης και της ανάληψης ρόλου και ευθύνης. (στοχευμένες ενέργειες και δράσεις στα πλαίσια των παραπάνω προγραμμάτων, θα έχουμε τη δυνατότητα να σας παρουσιάζουμε σε συνέχειες…)

Δεν είναι τυχαίο που η ΟΥΝΕΣΚΟ θεωρεί το σχολικό κήπο  ότι προσφέρει στους μαθητές τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν όλους τους πυλώνες της εκπαίδευσης που συνοψίζονται στο «Μαθαίνω να γνωρίζω – Μαθαίνω να είμαι – Μαθαίνω να κάνω – Μαθαίνω να ζω με άλλους». Με το σχολικό κήπο  καλλιεργούνται, εκτός των φυτών, και οι έννοιες της  συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της  ανάληψης ευθυνών, της  σωστής διαχείρισης και της  βιώσιμης ανάπτυξης, των στόχων της ατζέντας 2030 του Ο.Η.Ε…

Με το σχολικό κήπο μας, με τα χρώματα κι αρώματα των αρωματικών μας φυτών και βοτάνων, αντιστεκόμαστε στο σκοτάδι των ημερών και σ΄ αυτούς που το ενστερνίζονται και το κουβαλούν, – όπως το περιγράφει ο Μίλτος Σαχτούρης,  ατενίζουμε το φως, το πολύχρωμο μέλλον μας, καλλιεργούμε ελπίδες και προσδοκίες για το δικό μας αύριο, γιατί έτσι το θέλουμε, γιατί έτσι μας αρέσει … Και γι’ αυτό, θα κριθούμε κι εμείς και η Άνοιξη που κουβαλάμε μέσα μας!

Επίλογος

Αστεροσκοπείο

 Διαρρήχτες του ήλιου

δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι

δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα

δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

 Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι

δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν

παραμονεύουν

με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια

με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα

με τις πέτρες των δειλών στα χέρια

παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως

 Να πεθάνουν

 Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της

από το χρώμα του το κάθε λουλούδι

από το χάδι του το κάθε χέρι

απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.

                                                                     Μίλτος Σαχτούρης