Η ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΓΚΡΕΚΟΥ ΚΑΙ «ΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ» ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ
Published 19 Δεκεμβρίου 2020
Μια Γλυκερία γεμάτη ευαισθησία και ηρεμία γλύκανε τη βραδιά της Παρασκευής με μνήμες και θύμησες από παιδικά χρόνια, για γονείς και εκπαιδευτικούς του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας και προσπάθησε να μετατρέψει την ανάμνηση σε υπόμνηση για τους μικρούς μαθητές που την παρακολούθησαν, τονίζοντάς τους πως η ευτυχία και η χαρά δεν κρύβονται στην ποσότητα των παιχνιδιών, αλλά στη μοναδικότητα και στην προσωπική επαφή και σχέση που καταφέρνεις να δημιουργήσεις μ’ αυτά. Ο λόγος περί ¨κούκλας¨ με αφορμή το εξαιρετικό βιβλίο της Γλυκερίας Γκρέκου, «Οι κούκλες του μουσείου».
Η συγγραφέας μίλησε για τις κούκλες στην αρχαιότητα (πλαγγόνες), στο Βυζάντιο (νιννία), στην Τουρκοκρατία (μπούλες,τσολιάς), στη περίοδο της άνθησης αλλά και καταστροφής της Μικρασίας, στην κατοχή…
Καλεσμένη, στα πλαίσια του διαδικτυακού, φέτος, Δεκέμβρη των Παραμυθιών, μίλησε για τις Κούκλες ως παιχνίδι, ως μαρτυρία του πολιτισμού και της παράδοσης ενός τόπου, μιας εποχής,, μίλησε για τα ευτελή υλικά, με τα οποία ήταν, στην πλειονότητά τους, φτιαγμένες (υφάσματα παλιά, κουρέλια, κλωστές, πηλός…), μίλησε για το σημερινό πλαστικό βασίλειο, με τις καλλίγραμες, εντυπωσιακές, επώνυμες, αλλά χωρίς πνοή ζωής, κούκλες, που κατακλύζουν τα δωμάτια των παιδιών.
Την εξαιρετική παρουσία και παρουσίαση της κας Γκρέκου, αντάμειψαν τα παιδιά με τη συμμετοχή τους τόσο ως στάση υποδειγματική (τηρώντας με ευγένεια τους κανόνες των τηλεσυναντήσεων,-δείγμα της δουλειάς που έχουν κάνει οι δάσκαλοι, όλο αυτό το διάστημα), όσο και ως συμμετοχή, μέσα από την εμφάνισή τους, εκπλήσσοντάς μας όλους, ντυμένα ως κούκλες του συγκεκριμένου παραμυθιού, με την ευθύνη της εκπ/κού Σπυριδούλας Κωτούλα, και ως δημιουργοί-κατασκευαστές, τα ίδια, κούκλας, με την ευθύνη της εκπ/κού Σοφίας Αναγνώστη.
Στο σύνολό της, η συνάντηση με τη συγγραφέα, αποτέλεσε μια φωτεινή και αισιόδοξη στιγμή στις δύσκολες ημέρες και πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε όλοι μας (μικροί και μεγάλοι), μια αισιόδοξη στιγμή που μας εφοδίασε με τέτοιο ποσοστό ελπίδας, ώστε να σχεδιάζουμε από κοινού με τη συγγραφέα μια ανοιξιάτικη ¨φυσική¨ συνάντηση και εκ νέου συνεργασία.
Με αφορμή αυτή τη μαγική και κατά παράξενο τρόπο χριστουγεννιάτικη βραδιά, -(αν και δεν μιλήσαμε καθόλου για Χριστούγεννα) αποφασίστηκε να δοθεί και συνέχεια: Οι μικροί μαθητές του σχολείου μας με την υποστήριξη και καθοδήγηση των δασκάλων τους και με τη συνεργασία και βοήθεια των γονιών, γιαγιάδων …, μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, αξιοποιώντας δημιουργικά το χρόνο που τους εξασφαλίζει το κλείσιμο των σχολείων και ο περιορισμός των κινήσεων, θα κατασκευάσουν κούκλες με ευτελή, άχρηστα και ανακυκλώσιμα υλικά (με ελεύθερο πλαίσιο, όσον αφορά τα υλικά, τη μορφή, την ιδιότητα και τα χαρακτηριστικά που θέλουν να προσδώσουν…) κι αφού τις ολοκληρώσουν, ο κάθε δημιουργός θα πλάσει και θα καταγράψει μια ιστορία που θα συνοδεύει το δημιούργημά του. Αυτή η διαδικασία μπορεί να έχει και αντίστροφη πορεία. Να προηγηθεί, δηλαδή, η ιστορία και να ακολουθήσει η οπτική αποτύπωσή της σε κούκλα.
Η συγκέντρωση όλων αυτών των έργων θα αξιοποιηθεί ποικιλότροπα κατά τη διάρκεια της ερχόμενης Άνοιξης (έκθεση, ηλεκτρονικό βιβλίο, επέκταση-συνεργασία με άλλα σχολεία, Σχολή Καλών Τεχνών , Μουσείο Γ. Μελίκη κ.λ.π.). Άλλωστε, παιδιά και οικογένειες του σχολείου μας είναι εξοικειωμένοι με τέτοιες δράσεις.
Τέλος, τη βραδιά έκλεισε η Συντονίστρια Εκπαιδευτικού Έργου, κα Παπαγεωργίου Κατερίνα, η οποία μίλησε με θερμά και κολακευτικά λόγια, τόσο για τη συγγραφέα, όσο και για τις πρωτοβουλίες του σχολείου καθώς και για την άψογη παρουσία και συμμετοχή των μικρών μαθητών.
Μια ακόμη δράση του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας για την οποία αισθανόμαστε περήφανοι και γι’ αυτό οφείλουμε ευχαριστίες στη συγγραφέα κα Γλυκερία Γκρέκου, που μοιράστηκε μαζί μας αυτό το βράδυ της Παρασκευής, τη Σ.Ε.Ε. κα Παπαγεωργίου, για την αμέριστη και σταθερή υποστήριξή της, τους εκπαιδευτικούς του σχολείου που προσφέρουν έργο χωρίς να υπολογίζουν ωράρια και τυπικές υποχρεώσεις και πλαίσια, τους μικρούς μαθητές που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, τους γονείς που προστρέχουν δίπλα μας, κάθε φορά που θα τους ζητηθεί.
