Η ΧΕΛΙΔΟΝΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑ-ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Published 6 Μαρτίου 2025
«Χελιδόνα έρχεται απ’ τη Μαύρη Θάλασσα.
Θάλασσα επέρασι τη φωλιά τη μέλησι.
Έκατσι κι λάλησι, έμαθι τα γράμματα,
γράμματα βασιλικά που μαθαίνουν τα παιδιά.
Δάσκαλους μας έστειλι, να μας δώστι πέντι αυγά.
Δε μας δίντι πέντι αυγά, παίρνουμι την κλουσαριά,
να γιννάει κι να κλουσσάει κι να σέρνει τα πουλιά.
Μάρτη – Μάρτη φλογερέ και Φλεβάρη χιονερέ,
ο Απρίλης ο γλυκύς έφτασι δεν είν’ μακρύς.
Τα πουλάκια κελαηδούν τα αρνάκια μας γεννούν.
Έξου ψύλλοι και κουροί και καλοί νοικοκυροί,
μέσα γέλιου κι χαρά κι καλή νοικοκυρά.»
Πλημμύρισαν οι γειτονιές και οι δρόμοι του χωριού χαρούμενες παιδικές φωνές, ήχοι και λόγια του παρελθόντος που φτάνουν έως σήμερα, με σεβασμό και αγάπη …
η ώρα της χελιδόνας έφτασε!
Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, χωρισμένοι σε ομάδες, παρέα με τους δασκάλους τους, ξεχύθηκαν σ’ ολόκληρο το χωριό, κρατώντας στα χέρια ομοιώματα χελιδονιών που έφτιαξαν οι ίδιοι, ψάλλοντας το τραγούδι της χελιδόνας, σκορπίζοντας χαρά και μνήμες στους κατοίκους του χωριού.
Με στολισμένες καλαθούνες στα χέρια,, γεμάτες ως τη μέση με άχυρα. Μέσα σε αυτές τοποθετούσαν την αμοιβή τους από κάθε νοικοκυριό, που ήταν ένα αυγό.
Τα αυγά που συγκέντρωναν, μετά το τέλος του εθίμου παραδίδονταν στο δάσκαλο του χωριού τους (κάποτε).
Σήμερα αποτελούν ενίσχυση για να καλύψουν τα έξοδα της τελικής ολοήμερης εκδρομής τους. Κι ένα μέρος αυτών, καταναλώνονται προς τέρψιν των ίδιων χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών και των μελών του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων του Σχολείου που πρόθυμα φρόντισαν να τους προσφέρουν γεύσεις και νοστιμιές με κύριο προϊόν το αυγό: αυγόφετες, ομελέτες …
Το έθιμο της Χελιδόνας παρουσιάζεται μόνο στην ελληνική λαογραφία και δε συναντάται σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό λαό.
Για το έθιμο της Χελιδόνας και των χελιδονισμάτων, ο γνωστός λαογράφος του Ρουμλουκιού Γιώργος Ντελιόπουλος αναφέρει: «…Διασώθηκε σχεδόν απαράλλακτο χάρη στην επιμονή και τη συντηρητικότητα των παιδιών. Οι όποιες αλλαγές έγιναν, ήταν περισσότερο γλωσσικές, αναγκαίες κάθε φορά για να προσαρμόζονται οι στίχοι στα εκφραστικά δεδομένα της εποχής. Κατά τ’ άλλα , είτε διαβάζουμε το σύγχρονο, είτε το βυζαντινό είτε το αρχαίο, έχουμε τα ίδια γνωρίσματα. Με απλότητα, αφέλεια αλλά και επιτακτικό ύφος, οπλισμένοι με την ακατανίκητη δύναμη που τους εξασφάλιζε το ομοίωμα του πουλιού, το οποίο ασκούσε, προφανώς, κάποια μυστηριακή επίδραση στους νοικοκυραίους, απαιτούσαν διάφορα «πρόσφορα». Αυγά οι συγκαιρινοί μας, πύρωνα (σταρένιο ψωμί) ή «λευκιθίτην άρτον», (ψωμί από αλεσμένα όσπρια) οι αρχαίοι. Τα κοινά στοιχεία είναι πολλά. Η διαχρονικότητα του εθίμου αναμφισβήτητη.»
Και του Χρόνου, με Υγεία …