Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας

Αγαπητέ Παναγιώτη, φίλε Παναή, όπως άρεσε στον Οδυσσέα Ελύτη να αποκαλεί το όνομά σου, ζυγιάζοντας πρώτος αυτός απ? όλους την αξία και το βάρος αυτού του ονόματος, χωρίζοντάς το στα συστατικά του στοιχεία: Στο ¨Παν¨ και το ¨Αεί¨. Στοιχεία που κουβαλάς αναλλοίωτα. Όνομα και πράμα.

Συνάδελφε, Παναγιώτη, κλείνω τούτες τις μέρες 12 χρόνια θαμώνας αυτής της αυλής, , που άφησες απόψε (20/6/2017) ανεξίτηλο το ίχνος απ? το πέρασμά σου. 12 χρόνια, 6 σαν μαθητής και 6 σαν διευθυντής αυτού του σχολείου. Πως τα κατάφερες, αυτή τη βραδιά, να με κάνεις να νιώθω συμμαθητής με τα δωδεκάχρονα που αποχαιρετάμε; Να φτεροκοπά μαζί τους και η δική μου η καρδιά, να ανεβαίνει, με τον ίδιο τρόπο ένας κόμπος και να με πνίγει ίδιος λυγμός. Η δυνατότητα που μας έδωσες να μετακινούμαστε από τη μια στιγμή της ύπαρξής μας στην άλλη, φανερώνει την ελάχιστη διαφορά που χωρίζει τις μικρές από τις μεγάλες στιγμές, τις παιδικές από τις ενήλικες πράξεις και στάσεις. Κι είναι αυτή η δυνατότητα που, ακριβώς όπως μέσα στα όνειρα, μας διδάσκει την ίση μεταχείριση των συναισθημάτων.

Ξημερώματα προς 21^η Ιουνίου. Ξύπνησα χαράματα ? ή μήπως δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αναρωτιέμαι ? Σαστισμένος και μπερδεμένος για το πού τελειώνει τ? Όνειρο και πού αρχίζει η Αλήθεια? Στην άκρη του μαξιλαριού μου, ψηλάφισα μια ξεχασμένη (;) σφεντόνα. Τράβηξα την κουρτίνα του παραθυριού. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. Μια σκιά, που  ?μοιαζε του πατέρα μου ετοίμαζε τα σύνεργα για τον ?επιούσιο (λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες, καθώς συνήθιζε να λέει). Στην κουζίνα, η μάνα μου, μ? ένα ποτήρι ζεστό γάλα στο τραπέζι και μια φέτα πραγανισμένο ψωμί στη μασίνα.

Αχ? Παναή, φίλε Παναγιώτη,

Σ? ευχαριστώ που αυτή τη βραδιά φρόντισες και άλλαξες το νερό στις φωτογραφίες ?

Μη μαραθεί η μνήμη  …

Κουλούρα, 21/6/2017 ?ή 21/6/1977 , 12 ή 52 χρονών ;

Η Τάκις τ? Στέφου τ? Μαλίκι ?ή  ο Δημήτρης Στ. Κατσαβός, Δ/ντης του Δ. Σχ. Κουλούρας ;

Υ.Γ

Το Καλοκαίρι ας σε ξελογιάσει ?

Το Σεπτέμβρη, όμως, σε ανακαλώ στην ΄Ενέργεια¨, στη ¨Δράση¨, στο ¨Ονειρο¨.

Απίθωνε έννοιες και ιδέες φωτεινές στα μαξιλαράκια των παιδιών που κοιμούνται.

Γαλούχησέ τα και κάνε τα να εκτιμούν αυτό που για τον πολύ τον κόσμο είναι ό, τι η Τρίτη για την Τετάρτη,- ένα κομμάτι χρόνου που έπεσε, καθόλου υπολογίσιμο για το μέλλον τους.  Οι πολλοί δεν ξέρουν.

Βόηθα κι εμένα, βόηθα το σχολειό μας, να μη χάσουμε ποτέ το αίσθημα του Κολόμβου: Υπάρχουν, φίλε Παναγιώτη, τόόόόόσα μικροπράγματα  στον κόσμο, που το γύρο τους κανένας δεν αξιώθηκε να κάνει.

Με ευγνωμοσύνη για την Ποιότητα, το Ήθος και την Εργατικότητα

που προσθέτεις στις προσπάθειές μας?

Δημήτρης Στ. Κατσαβός