ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΊΑΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ (της οποίας, ακολούθησε work shop, για τα Δικαιώματα του Παιδιού), ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΕΤΑΙΡΩΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΥ ERASMUS+ LLvL από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΥΛΟΥΡΑΣ
Published 14 Μαΐου 2023
Δείτε εδώ την ταινία στη σύντομη εκδοχή της (6 περίπου λεπτά), με αγγλικούς υπότιτλους, για τις ανάγκες της παρουσίασης στους ξένους φιλοξενούμενους:
Κι εδώ την ταινία στην πλήρη εκδοχή της (περίπου 13 λεπτά):
«Ποιο τάχα να ‘ναι τ’ όνειρο», μια ταινία μικρού μήκους, παραγωγής του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, που παρουσιάστηκε, στα πλαίσια της φιλοξενίας των εταίρων στο σχέδιο Erasmus+, “Language Learning via Literature” και η οποία αποτέλεσε τη βάση εργασίας ενός εργαστηρίου με θέμα τη «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού».
(Σημείωση: Η ταινία θα εκπροσωπήσει το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό «Bravo school».
Δυο λόγια για το θέμα που διαπραγματεύεται η ταινία : Ασυνόδευτες, παιδικές ψυχές …
Μια ταινία μικρού μήκους του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, με τίτλο «Ποιο τάχα να ‘ναι τ’ όνειρο …» που αποτελεί μια 13/λεπτη πορεία προς τη συνάντηση. Τη συνάντηση με την ανεστραμμένη εκδοχή της Οδύσσειας που διαδραματίζουν οι πρόσφυγες και συμπυκνώνεται σε ένα αφήγημα κατά το οποίο η Ιθάκη δεν είναι ο αέναος προορισμός, παρά μόνο η αφετηρία ενός ατέρμονου ταξιδιού. Η γενέθλια γη η οποία δεν θα περιμένει την επιστροφή. Δεν υπάρχει καν ο σκοπός της επιστροφής (δικαίωμα στη νοσταλγία). Αντίθετα, διαρκής αναζήτηση μιας νέας πατρίδας, ενώ φεύγουν, ταυτόχρονα προσφεύγουν, ζώντας σε μια κατάσταση μεθοριακότητας και αναμονής για έναν χώρο, έναν τόπο όπου θα γίνουν αποδεκτοί, όπου θα ζήσουν.
Τρομαγμένα, άγουρα, ανήλικα παιδιά που αναγκάζονται να ξεριζωθούν εξαιτίας πολέμων, καταπίεσης ή ανέχειας. Παιδιά τα οποία παρότι δικαιούνται ειδικού καθεστώτος προστασίας στις χώρες υποδοχής, βρίσκονται συχνά αντιμέτωπα με την αδιαφορία, την αυθαιρεσία και τον εξευτελισμό, που ακόμα και όσα προσπαθούν φιλότιμα να ενταχθούν πηγαίνοντας σχολείο, αντιμετωπίζουν όχι σπάνια βίαιες ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιδράσεις.
Παιδιά έρμαια, συχνά, μιας συμπεριφοράς μιας άσχημης εικόνας, που λέει περισσότερα από χίλιες χιλιάδες λέξεις για τη δυσανεξία μιας βολεμένης κοινωνίας απέναντι στην αλλότρια δυστυχία και διαφορετικότητα.
Όμως, κι αυτό ας μην το ξεχνάμε, παιδιά έρμαια, ίδια με εκείνα του ’22 (Μικρά Ασία), ίδια με εκείνα του ’74 (Κύπρος), ίδια με τα σημερινά (Ουκρανία) , ίδια με αυτά που θα προκύψουν αύριο, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο της Γης.
Δεν αρκεί απλά και μόνο να ευχόμαστε, αυτό το σημείο να μην είναι το δικό μας. Δεν υπάρχει τρόπος οριοθέτησης όταν αναφερόμαστε σε παιδικές ψυχές …