ΤΟ ΒΑΖΟ ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑΚΙΑ, η Μαθητική Παράσταση που συγκίνησε 2.500 Θεατές «επέστρεψε» στο Χωριό της .
Published 15 Ιουνίου 2025
Μια ξεχωριστή θεατρική παράσταση, αφιερωμένη στον Εθελοντισμό, την Προσφορά και την Αλληλεγγύη, (στα πλαίσια της στοχοθεσίας της Διαπίστευσης Erasmus+), αφιερωμένη στα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, ταξίδεψε τις τελευταίες εβδομάδες στις καρδιές 2.500 θεατών, αφήνοντας πίσω της βαθιά συγκίνηση, προβληματισμό αλλά και ελπίδα. Λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς, η παράσταση αυτή επέστρεψε στο χωριό από όπου ξεκίνησε το όνειρο — στο χωριό των μικρών της πρωταγωνιστών.
Η πλατεία του χωριού, μια θεατρική σκηνή απ’ άκρη σ’ άκρη. Κάτοικοι κάθε ηλικίας , αδέρφια, ξαδέρφια, γονείς , παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς και συγχωριανοί, όλοι !, προσήλθαν για να καμαρώσουν τα παιδιά τους, τους μαθητές του τοπικού σχολείου, που με κόπο, πάθος και ευαισθησία μετέτρεψαν τη σκηνή σε ένα βήμα για μηνύματα ζωής.
Παρόντες και άνθρωποι-συνεργάτες του I.K.Y (Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών) με επικεφαλής την κα Ελίνα Μαυρογιώργου, (συντονίστρια Ομάδας Προβολής και Αξιοποίησης Αποτελεσμάτων Erasmus+, Ιnclusion officer), γεγονός που αποτέλεσε εξαιρετική τιμή για το σχολείο μας και όχι μόνο.
Οι μικροί ηθοποιοί, μέσα από ρόλους και λόγια στηριγμένα στο παραμύθι της Ειρήνης Αναγνώστου, ζωντανεμένα με μοναδικό τρόπο από τη Σοφία Παυλίδου, έδειξαν το δρόμο, δίδαξαν. Δίδαξαν πώς να αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα , πως να στηρίζουμε έμπρακτα όσους έχουν ανάγκη, απέδειξαν πως η παιδική ψυχή μπορεί να αγγίξει την πιο αυθεντική έκφραση του ανθρωπισμού.
Η παράσταση είχε έναν ισχυρό συμβολισμό, καθώς ήταν αφιερωμένη στα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, άλλωστε η όλη προσπάθεια έγινε σε συνεργασία με το Σύλλογο Ατόμων με Αυτισμό (ΜΑμΑ), φωτίζοντας τη μοναδικότητά τους και τη σημασία της αποδοχής, της υποστήριξης και της συμπερίληψης.
Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν οι μικροί πρωταγωνιστές αφιέρωσαν τον επίλογο «σε όλα τα παιδιά που βλέπουν τον κόσμο αλλιώς, αλλά τον κάνουν πιο όμορφο».
Οι συγχωριανοί τους, φίλοι, συγγενείς και κάτοικοι που παρακολούθησαν με δάκρυα στα μάτια και πλατιά χαμόγελα την παράσταση, χάρισαν στα παιδιά ένα θερμό, αυθόρμητο και μακρόσυρτο χειροκρότημα. «Είμαστε περήφανοι», «Μας κάνατε να σκεφτούμε», «Αξίζει να λέγεται σχολείο αυτό που κάνει τέτοια πράγματα», ήταν μερικές μόνο από τις φράσεις που ακούστηκαν αμέσως μετά την αυλαία.
Η επιστροφή της παράστασης στο χωριό της δεν ήταν απλώς μια encore εμφάνιση• ήταν η επιστροφή του μηνύματος στον τόπο που το γέννησε. Ένα μήνυμα που καλεί όλους μας να δούμε τον συνάνθρωπο, να απλώσουμε το χέρι, να σταθούμε δίπλα σε όποιον το χρειάζεται, να χτίσουμε μια κοινωνία με περισσότερη ενσυναίσθηση και λιγότερη αδιαφορία. Ήταν μια αναστροφή ρόλων ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, ανάμεσα στους μικρούς και τους μεγάλους, μια ανατροπή.
Η θεατρική αυτή εμπειρία ήταν απόδειξη ότι όταν η εκπαίδευση συναντά την τέχνη και η τέχνη την καρδιά των παιδιών, μπορεί να προκύψει κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια παράσταση: μπορεί να γεννηθεί μια αλλαγή.
Και όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό χωριό…